در این دنیا کسی هست

که صدایش طنین زندگی است

حرفهایش، بودنش بهانه ای است برای ماندن

بهانه ای برای جلوتر رفتن

صدایش مرامسخ می کند و

نگاهش مرا محو

بودنش آرامم می کند

آرامشی لذت بخش تر از مرگ

جستجویش که آیا

آیا هنوز هم دوستش دارم.....؟؟

زیر لب می خندم

و درونم گریه می کنم

تایید می کنم

پرسشت را

اما پس تو کی مرا تایید می کنی

با هر زبانی که خواستی

شنیدی که دوستت دارم

با تمام وجودم

من اما نوزادی تازه به دنیا آمده ام

که جرات پرسیدن از تو را ندارد

که آیا تو هم دوستم داری؟؟

می گویی که در گوشه ی ذهن توام

مدام در فکرم...

در کدام قسمت؟

بایگانی ؟

یا لحظه های جاری؟

تو در لحظه لحظه ی زندگی منی

آنقدر با تو در ذهنم زندگی کرده ام و خاطره ساخته ام

که صبح ها کنارم تو را جستجو می کنم

و تو نیستی

و من تازه می فهمم

آه خدایا بیدار شدم

....شبی دیگر بی تو گذشته

با یادت گذاشته

با تکرار صدایت گذشته

فتبارک ا.. احسن الخالقین

ذهن من نیز خالق کلمات ناگفته ی توست

ذهن من...، ذهن من خالق لحظه های با تو بودن است در عین اینکه نیستی و دوری

شاید در رویایی شیرین

شاید در جایی دور