چقدر دیر رسیدی ... به همه حرفهایم

چقدر دیر پشیمان شدی ....از رد نگاهم

چقدر دیر که من بعد توهرگز

به سلامی به کلامی نگرفتم ز صدایتو سراغی

به نگاهی نگرفتم ز (به) اثرهای دو چشمت ..قد یک لحظه پناهی

همه جا چشم شدی شعله شدی تا مگر این شمع

بسوزد پر پروانه ی دیرین که تو راندی ..(ز در خویش)

مگر این بار بدانی که کنون نزدیک است

که توهم محو شوی، کنده شوی..چون پر پروانه که سوخت

به همه آتش بیجانی و بد حالی و کم حوصلگی

نه دگر این منم آن کرمک شبتاب که هر شب

بپرم دور چراغی که ندارد هرگز

قصد روشن شدن راه من خسته به یک سوی جهانی

جز به سوگ خود نشد خاموش این مکاره ی بی اختیار

از چه رو باید که کرمک جان خود اندازد اندر کارزار؟؟

بیخودم دیگر مزن این در که این در

دگرش بسته شد و تخته شد و رفت که رفت...

دگر اینبار منم شمعی که

پر هر پروانه ی پیر گداخت..

فرح

1/2/2007