الان داشتم وبلاگ بچه ها رو میخوندم. جالبترین موضع برام اینه که هر کسی واسه این وبلاگ داره تا توش واسه خودش دردو دل کنه. ککه هر وقت خواست گریه کنه یا داشت گریه می کرد دردودلاشو بنویسه و اونقدر ینویسه تا آروم بشه.

باید اعتراف کنم تنها هدف من از روز اول همین بود. یعنی هر وقت دلم تنگ میشه و دارم می ترکم می یامو می نویسم. از روز اول آدرس وبلاگمو به حتی صمیمی ترین دوستامم ندادم البته بعد یه مدت دادم ولی خب بعد یهههههههههه مدت. چون از روز اول می خواستم اینجا یه جا باشه یه محرم اسرار باشه برا گریه هام که دیگه نخوام حرفی باهاش بزنم که بگم چقدر......که همه چیز تموم بشه  و الان می بینم که یه درد دل ساده حتی از شعرای سعدی و حافظم بیشتر می تونه طرفدار داشته باشه!!!!طبیعیه وبلاگ بعضیا رو که داشتم می دیدم یه نفر بود که یکی از نوشته هاش با روحیه ی من خیلی سازگار بود. و من هم برای این خسته دل عزیز جواب نوشتم. الان فقط دارم یه خنده ی تلخ به گذشته هام می زنم. و کلی حرفم دارم که اونا رو نوشتم امشب ولی بنا به دلایلی فکر می کنم بهتره اونا رو الان آپلود نکنم. می نویسمشوم و نمایش در آینده رو تیک می زنم:))))نی دونم شایدم اصلا نذاشتمش . اخلاقم اینجوریه دیگه..وقتی چیزیو تو یه زمان خاص نذارم معمولا بعدا هم دیگه نمی ذارمش...بیخیال مهم نیست. چون الان فقط می خوام بخوابم....صدا می یاد شاید صدای اذانه؟!؟!؟!؟!؟!؟!؟!؟!؟!؟