شب با گلوی خونین خوانده است دیرگاه

دریا نشسته سرد

یک شاخه در سیاهی جنگل

به سوی نور فریادمی کشد.

احمد شاملو

امید زیستنم دیدن دوباره ی توست

کنون چراغ شبم چشم پرستاره ی تست

نادر نادرپور

آخرین برگ سفرنامه ی باران اینست

که زمین چرکین است

هوشنگ ابتهاج

از بس که غم تو قصه در گوشم کرد

غم های زمانه را فراموشم کرد

یک سینه سخن به درگه ات آوردم

چشمان سخنگوی تو خاموشم کرد.

فریدون مشیری

سیه چشمی به کار عشق استاد

به من درس محبت یاد می داد

مرا از یاد برد آخر ولی من

بجز او عالمی را بردم از یاد

مرا دو دیده به راه و دو گوش بر پیغام

تو فارغی و به افسوس می رود ایام

شبی نپرسی و روزی که دوستدارانم

چگونه شب به سحر می برند و روز به شام

سعدی

آری آری زندگی زیباست

زندگی آتشگهی دیرنده پابرجاست

گر بیفروزیش

رقص هر شعله اش در هر کران پیداست

ورنه خاموشست و خاموشی گناه ماست

سیامش کسرایی